Elsa en Violaine hebben een bijzondere moeder. Ze is mooi, briljant en bipolair; een danseres die met een joodse filosoof trouwt en vastbesloten is groots en meeslepend te leven. Waarom zou ze haar recht op vrijheid opgeven? Alleen omdat ze twee kinderen heeft?
Na de oorlog en de benepen jaren vijftig feest, ruziet, drinkt en vrijt ze zich door de jaren zestig heen. Ondanks de gekte en onvoorspelbaarheid van hun moeder blijven haar twee dochters hartverscheurend veel van haar houden.
Achterflap
Catherine, de moeder van Elsa en Violaine, is manisch-depressief. Ze drinkt, liegt, slaat, slikt pillen, zoekt ruzie, deelt het bed met jan en alleman, en haalt allerlei figuren in huis. Ondanks de gekte en de onvoorspelbaarheid van hun moeder blijven haar twee meisjes hartverscheurend veel van haar houden. Omgekeerd is het moederschap het enige wat Catherine op de been houdt.
Boekrecensie Autobiografie van mijn moeder
Catherine is manisch-depressief en leeft haar leven zoals zij dat wil. Als ze na haar huwelijk met Paul een relatie krijgt met de oudere Antoine, voelt ze zich voor het eerst van haar leven gezien.
Ze gaat met hem samenwonen, opent een dansschool en koopt een huis op het platteland. Na de geboorte van haar twee dochters neemt ze zich voor een betere moeder te zijn dan haar eigen, kille moeder was.
Volkomen onvoorspelbaar en onberekenbaar, maar vol liefde en met rare invallen voedt ze haar kinderen op, die met een sneltreinvaart volwassen moeten worden. Ze leeft voor haar kinderen, totdat ook hun liefde niet meer toereikend is om te blijven bestaan.
Deze roman is het debuut van Violaine Huisman en een eerbetoon aan haar moeder. Het is opgezet als een biografie en bevat twee delen met Violaine als ik-verteller en een deel dat verteld wordt vanuit Catherine’s perspectief.
Een ontroerend, af en toe warrig verteld verhaal over onvoorwaardelijke liefde.