Graphic novels hebben vaak een beperkte verteltijd, en dat maakt het soms een hele opgave om lezers emotioneel bij de keel te grijpen, ondanks de versterkende werking van beelden. Reynolds en Novgorodoff slagen hier dik in.
Achterflap
‘Mensen houden altijd meer van mensen als ze dood zijn.’
Zevenenzestig seconden. Zeven verdiepingen. Drie regels. Een wapen.
Will staat 67 seconden in de lift naar beneden, met in zijn broekband een pistool. Zijn broer Shawn is vermoord, en Will weet wat er van hem verwacht wordt.
Niet snitchen. Niet huilen. Wraak.
Boekrecensie 67 seconden
Wills broer Shawn is vermoord. Zonder dat hij iets had gedaan, zonder dat er een reden voor was – gewoon omdat hij, opgegroeid te midden van bendegeweld, zijn boodschappen op de verkeerde plaats deed.
Will weet wat hem te doen staat. Wat er van hem verwacht wordt. Wat de regels zijn van het straatleven: niet huilen. Niet klikken. Wraak nemen als er iemand van wie jij houdt is vermoord.
Een graphic novel is altijd wat aanpassen. Ik zou het spontaan niet oppakken, maar elke keer ik het doe merk ik dat het me niet loslaat. Plots zit ik dan al halverwege het boek. Zo ook bij deze.
Sterke teksten met mooie tekeningen!
Een verhaal dat je niet loslaat…