In een mistig Ierland vol geheimen en onderdrukte verlangens ontvouwt zich een verhaal dat meer is dan een klassieke whodunnit. De verdronkene, het vierde deel in Banvilles Strafford & Quirke-serie, dompelt de lezer onder in een psychologisch geladen thriller die zich afspeelt in de jaren vijftig. Banville, bekend om zijn literaire finesse, bewijst opnieuw dat hij het thrillergenre naar een hoger niveau tilt.
Achterflap
Jaren vijftig, landelijk Ierland. Een man treft een mysterieuze, lege auto aan in een veld. Hij weet dat hij er niet verstandig aan doet dichterbij te komen, maar is niet in staat zich te beheersen, en al snel raakt hij betrokken bij een verontrustende zaak van een vermiste vrouw, wier echtgenoot beweert dat ze zich in zee heeft geworpen.
Vanuit Dublin komt inspecteur Strafford de zaak onderzoeken. Hij wendt zich al snel tot zijn oude bondgenoot: de lastige maar briljante patholoog-anatoom Quirke, een man met wie hij een steeds ingewikkelder relatie onderhoudt.
De verdronkene is een spannende detective en een diepgaande bespiegeling over de geheimen die we met ons meedragen.
Boekrecensie De verdronkene
Tijdens een stormachtige avond ontdekt Wymes, een teruggetrokken man met een duister verleden, een verlaten sportwagen aan de Ierse kust. De bestuurder beweert dat zijn vrouw uit de auto is gesprongen en zich in zee heeft gestort.
Wat volgt is een onderzoek vol tegenstrijdigheden, geleid door inspecteur Strafford, die vanuit Dublin naar het platteland wordt gestuurd.
De verdwijning blijkt al snel meer te zijn dan een tragisch ongeval: de betrokkenen gedragen zich vreemd, en de sfeer is doordrenkt van wantrouwen en melancholie.
Banville schetst het Ierland van de jaren vijftig met oog voor detail: gaskachels, paard en wagen, en een samenleving waarin echtscheiding taboe is en vrouwen met buitenechtelijke kinderen worden gestigmatiseerd.
Tegen deze achtergrond worstelen de personages met hun verlangens en angsten. Strafford, gevangen in een geheime relatie met de dochter van Quirke, en Quirke zelf, een patholoog met een drankprobleem, zijn beiden verdronken in hun eigen innerlijke conflicten.
De titel verwijst niet alleen naar de verdwenen vrouw, maar ook naar de emotionele onderstroom van het verhaal: mensen die kopje onder gaan in hun radeloosheid.
Banville’s stijl is fijnzinnig en beeldrijk, zijn dialogen suggestief en geladen.
De verdronkene is geen thriller die antwoorden geeft, maar een roman die vragen oproept – over schuld, verlangen en de ongrijpbare waarheid.
