Het weeshuis in de azuurblauwe zee is hét boek dat je meedraagt in je hart, dat een prominente plaats krijgt in je boekenkast.
Achterflap
Linus Baker leidt een rustig, afgezonderd leven en is maatschappelijk werker bij het Ministerie van Toezicht Magische Jongeren. Hij krijgt de bijzondere opdracht te onderzoeken of zes magisch begaafde, maar risicovolle jongeren, die in een weeshuis op een klein eiland wonen, mogelijk een te groot gevaar voor de samenleving opleveren.
In het weeshuis wonen zes jongeren; een merkwaardig, bont gezelschap dat bestaat uit Talia (een meisjeskabouter), Theodore (een gevleugeld draakje), Phee (een boself), Chauncey (een groen, kwalachtig wezen), Sal (een jongen die een miraculeuze verandering ondergaat wanneer hij bang is) en Lucy (een zesjarige antichrist).
Arthur Parnassus is er de directeur en hij wil te vuur en te zwaard sluiting voorkomen – ook al zal hij dan zijn eigen geheim moeten prijsgeven. Linus gaat een maand op het eiland wonen. Wanneer hij gaandeweg zijn vooroordelen laat varen en niet alleen een band opbouwt met de jongeren, maar ook met Arthur, komt hij voor een dilemma te staan: moet hij de ambtelijke regels of zijn hart volgen?
Boekrecensie Het weeshuis in de azuurblauwe zee
Het weeshuis in de azuurblauwe zee is een levendig, avontuurlijk en meeslepend verhaal vol onverwachte en vreemde gebeurtenissen, die spanning opwekken. De kinderen met hun fantasie spreken tot de verbeelding.
De personages worden goed vormgegeven en het is genieten met de beschrijvingen van niet standaard zijnde personen. Linus is een eenzame plichtsgetrouwe man, die het hart op de juiste plaats heeft zitten. Zijn werk hangt als een molensteen om zijn nek en hij is bang voor het onbekende. Hij ‘ontdooit’ als het ware, eenmaal een tijdje op het eiland.
De kinderen zitten vol trauma’s van eerdere ervaringen met mensen door hun ‘anders’ zijn en niet begrepen te worden.
Linus, Arthur en de kinderen verschillen enorm van elkaar, maar ze hebben allemaal dezelfde behoefte om gezien te worden en geliefd te zijn.
In Het weeshuis in de azuurblauwe zee spelen vooroordelen, persoonlijke ontwikkeling en gevoelens een belangrijke rol. Het verhaal snijdt subtiel talloze manieren aan waarop in de wereld mensen omgaan met ‘anders’ zijn en hoe mensen elkaar zien en vooral niet zien. Het is heel makkelijk om iemand in een hokje te plaatsen of te discrimineren.
Het weeshuis in de azuurblauwe zee is een verhaal vol hoop en liefde, wat de lezer raakt, want ook in deze tijd is ‘anders’ zijn nog steeds niet zonder risico en is opkomen voor de zwakkere belangrijk