Het nieuwe boek ‘Gij nu’ van Griet Op de Beeck schept verwachtingen. Haar debuut ‘Vele hemels boven de zevende’ wordt inmiddels verfilmd, net als haar tweede succesvolle worp ‘Kom hier dat ik u kus’.
Deze bundel korte verhalen grijpt enigszins terug naar het debuut van Op de Beeck, waarin ze ook verschillende personages aan het woord laat. Alleen hebben de personages in ‘Gij nu’ geen onderlinge band.
Achterflap
Vijftien heel verschillende mensen. Allemaal op een bepalend moment in hun leven, zo’n moment waarop de dingen ontploffen of imploderen, stilvallen of deblokkeren, kapotgaan of ten goede keren.
Gij nu gaat over wurgende eenzaamheid. Over vluchten en ontsnappen, wat geenszins hetzelfde is. Over verledens die je blijven achtervolgen, tot je beter leert te weten. Over de liefde die kan helpen, als je dat durft toe te laten.
Over het verlangen om gezien te worden, de verschroeiende dwang om het goed te doen, de angst voor het geluk, vaak groter dan die voor het verdriet, de opmerkelijke veerkracht van wie weigert op te geven. En over de heftige wereld die het soms zelfs de dappersten onmogelijk maakt.
Griet Op de Beeck heeft geen roman geschreven, maar evenmin is Gij nu een verzameling per ongeluk bij elkaar geplaatste verhalen. Het is wel degelijk de bedoeling om bij het begin te beginnen en door te lezen tot het eind, om dan te ontdekken dat het boek meer is dan de droge optelsom van de afzonderlijke delen.
Niet omdat er anekdotische verbanden zouden bestaan, maar omdat de schrijver probeert op deze manier iets te vertellen wat de lotgevallen van de vijftien individuen ver overstijgt.
Boekrecensie Gij nu
Na al eerder werk te hebben gelezen, had ik hoge verwachtingen. Het boek, of de bundel (?), bestaat uit vijftien verschillende verhalen. Op de één of andere manier zouden die ook verweven zijn met elkaar. Maar dat gevoel komt er pas op de laatste bladzijde…
Op zich staan de verhalen op zichzelf wel sterk. Maar het is niet, zoals bij de vorige boeken, dat het je achterlaat met een vreemd gevoel van enerzijds herkenbaarheid en anderzijds machteloosheid.
Ze schuwt geen clichés, maar verbloemt ook geen zaken. En laat dat nu toch wel één van haar sterktes zijn. Toch miste ik over het algemeen wat van haar typische stijl.
Of ik Griet Op de Beeck nu afschrijf? Zeker niet. De lat der verwachtingen zal nu gewoon wat lager liggen.
Zelf genieten van dit heerlijke boek?