Je kent het wel. Je voelt dat het einde nabij is. Wanneer de rechterhelft van je boek steeds dunner wordt, en de linkerhelft meer en meer aandikt. Ja, het einde van je boek, het einde van het verhaal, is nabij.
Aan de ene kant wil je zo snel mogelijk weten hoe het boek eindigt. Maar aan de andere kant wil je nog niet uit het universum stappen dat het boek voor je geschapen heeft. Wat doe je dan?
Je kan niet anders dan verder lezen.
Uiteindelijk lees je die laatste zin. En dan daalt er een mix van gevoelens op je neer. Welke gevoelens dat precies zijn verschilt van boek tot boek. Alles hangt natuurlijk af van de stemming van het boek. Was het een triestig boek? Romantisch? Spannend?
Maar die leegte, dat heb je bij elk boek.
Soms kan een boek, een verhaal, je nog dagen na het uitlezen bezig houden. Je vraagt je af hoe het verhaal verder zou gaan. En je betrapt jezelf op het verder verzinnen van gebeurtenissen.
Of het verhaal sluit mooi af en je bent tevreden met hoe het eindigt. Je leest die laatste zin, en je bent tevreden. Er verschijnt een glimlach op je gezicht, en een gevoel van dankbaarheid overvalt je.
Maar bij alle boeken voel je toch hetzelfde als je die laatste zin leest. Je hebt het gevoel dat je afscheid neemt. Afscheid van de wereld die het boek geschapen heeft. Afscheid van de personages die je aantrekken, of net afstoten. Afscheid van een avontuur.
Afscheid van een parallel universum.