Het verhaal kwam eerder traag op gang. In het begin veel hetzelfde geklaag – hoewel dat terecht was. Maar naar het einde toe ging alles in een versnelling!
Samenvatting
Dat Claire’s man James haar verlaat op de dag dat hun eerste kind wordt geboren is tot daaraan toe, maar hij had tenminste het fatsoen kunnen hebben om haar te verlaten voor een jonger en slanker iemand!
James pakt gewoon zijn spullen en laat Claire achter met een pasgeboren baby zonder naam, een gebroken hart, ongeveer tien kilo extra en een… eh… geboortekanaal dat ongeveer tien keer zo groot is als normaal. Bij gebrek aan alternatief gaat Claire met de baby naar haar ouderlijk huis: naar haar twee mooie zusjes Helen en Anna, haar soapskijkende moeder en haar verblufte vader.
In de weken die volgen gaat het steeds beter met Claire.
Heel veel beter.
Zo veel beter, dat wanneer James terug komt kruipen, hem een onprettige verrassing staat te wachten’
Maar de muziek gaat door, ook al danst er niemand.
Review ‘Watermeloen’
Het is een verhaal dat je niet wil meemaken. Toch niet de eerste fase van het verhaal: je man verlaat je op de dag dat je eerste kind geboren wordt. Claire is er het hart van in, en trekt weer naar haar ouderlijk huis.
Daar leert ze – dankzij haar onuitstaanbare zus Helen – de knappe Adam kennen. Te mooi, te jong, onbereikbaar, denk Claire. Maar toch spreken ze plots af en van het één komt het ander.
Dan staat James (de ex-man) plots voor de deur.
En nu? (Dat zal je zelf moeten lezen ;-) Sorry!)
Nieuwe energie, kracht en zelfvertrouwen
In het begin vond ik dat het iets te lang over de breuk tussen Claire en James ging. Zeker over hoe Claire het ouderlijk huis terroriseerde alsof het het einde van de wereld was. Ze verwaarloosde zelfs haar kind wat. Gelukkig zorgde haar moeder voor de kleine Kate.
Maar dankzij de intrede van Adam in haar leven, herwint ze energie, kracht en zelfvertrouwen om haar leven weer in handen te nemen. En dat lijkt maar goed ook, want James wil haar terug. Of ’t is te zeggen, hij wil haar nog een kans geven…
Typisch vrouwelijk
De gesprekken die Claire met haarzelf heeft zijn soms echt hilarisch. En als ik eerlijk ben ook soms echt wel herkenbaar. Zo zie je wel zwart op wit hoe vreemd wij vrouwen soms denken!
Ook de relatie tussen de zussen, en de ouders, is herkenbaar. Zeker als je uit een groot gezin komt. Elkaars kleren “lenen” zonder te vragen, ruzie over het tv-programma, … En dan nog de speciale kookkunsten ten huize Walsh. Of beter gezegd, het ontbreken van enige kookkunsten :-)
Al deze zaken leveren hilarische en herkenbare taferelen op. Zeer amusant boek!
Nu ga ik op zoek naar de andere boeken in deze serie, waarin in elk verhaal een andere zus de hoofdrol speelt. En dan is er ook nog eentje waar de moeder des huizes haar verhaal doet. Joepie!
Je moet je amuseren zolang het kan, zei ik altijd. Straks ben je nog lang genoeg dood.
P.S. Een ander leuk boek in dit genre is Ja, ik wil niet van Eliza Kennedy
Zelf genieten van dit heerlijke boek?