Ik had al veel gehoord over Nicci French, en vorige maand las ik dan ook een eerste boek van deze schrijver. Voor het lezen zocht ik wat info op over de auteur. En tot mijn verbazing bleek Nicci French een auteurskoppel te zijn!
Wow.
Wie is of zijn Nicci French?
Achter de naam Nicci French gaat dus het Britse echtpaar Nicci Gerard (1958) en Sean French (1959) schuil. Dit wereldberoemde duo schreef onder het pseudoniem Nicci French meer dan vijftien literair psychologische thrillers en twee korte verhalen.
Het echtpaar schrijft niet samen. Één van de schrijvers begint met een hoofdstuk dat door de ander vervolgens bewerkt wordt. Daarna gaat het weer per e-mail terug naar de oorspronkelijke schrijver, die het ook weer herschrijft.
Om de beurt bewerken zij dat hoofdstuk net zolang totdat hun persoonlijke stijlen uitgewist zijn en er een derde stem ontstaat: de stem van Nicci French.
Dit moet echt moeilijk zijn, en getuigt wel van een immens wederzijds respect tussen de twee.
Zowel ‘Bezeten van mij’ als ‘Onderhuids’ werden genomineerd voor de Trouw Publieksprijs.
Voor ‘De verborgen glimlach‘ won Nicci French de Zilveren Vingerafdruk, de prijs voor het beste spannende boek.
In 2011 verscheen ‘Blauwe maandag’, het eerste deel in een nieuwe, achtdelige reeks met Frieda Klein in de hoofdrol.
Inmiddels zijn ook ‘Dinsdag is voorbij’, ‘Wachten op woensdag’ en ‘Donderdagskinderen’ verschenen. Met deze reeks, waarvan de delen los van elkaar te lezen zijn, heeft Nicci French zichzelf opnieuw uitgevonden.
De boeken van French beheersen al jaren de internationale bestsellerlijsten. In ons land zijn er meer dan zes miljoen exemplaren van hun boeken verkocht.
Nicci Gerard en Sean French zijn in oktober 1990 getrouwd en samen kregen zij twee kinderen. Gerard had al twee kinderen uit een vorig huwelijk. Momenteel wonen ze in het dorp Suffolk, 100 km voorbij Londen.
Nicci Gerard
“Ik ben geboren in 1958 in Worcestershire (in het midden van Engeland). Voor het grootste deel van mijn jeugd heb ik in hetzelfde huis gewoond. In een grote bouwvallige boerderij waar de wind door de slechte kozijnen waaide en de regen door het dak naar binnen kwam.
In de tuin stond een oude bank en aan de tak van een boom hing een schommel. Mijn vader was arts en mijn moeder was voor ze ging trouwen een verpleegster. Ik heb twee zussen en een broer.
Ik heb gestudeerd in Oxford maar ben daar Sean nooit tegen gekomen. Na mijn diploma ben ik in Sheffield gaan wonen en heb daar een tijd gewerkt met moeilijk opvoedbare kinderen. Ik ging nog verder studeren en verhuisde naar Londen.
Daar deed ik van alles en nog wat. Werkte als freelancer, gaf volwassenen onderwijs en begon een tijdschrift. Tussendoor ben ik ook nog getrouwd en kreeg twee kinderen.
Toen ik Sean ontmoette, was ik niet meer getrouwd; ik werkte op dat moment als redacteur voor de New Statesman (waar Sean wekelijks een column voor schreef). Maar ik kreeg een andere baan (bij The Observer). Elf jaar en twee kinderen verder schrijf ik nog steeds voor The Observer. Ik schrijf van alles en nog wat. Omdat ik mag schrijven over wat ik leuk vind, kan ik zowel journalist zijn als één helft van Nicci French.”
Sean French
“Ik ben geboren op 28 mei 1959 en ben opgegroeid in een wijk in Noord-Londen. Mijn vader was vroeger producent bij de BBC-radio maar is nu filmrecensent voor The Observer.
Mijn moeder, die uit Zweden komt, was lerares en vertaalster maar is nu gepensioneerd. Ik heb twee jongere broers.De middelbare school heb ik gewoon in de buurt gedaan en daarna heb ik Engelse literatuur gestudeerd aan de Christ Church in Oxford.
Na mijn diploma behaald te hebben ben ik aan een doctoraatstudie begonnen maar begon me tegelijkertijd ook te verdiepen in de journalistiek. Dit kwam doordat ik een wedstrijd had gewonnen tijdens mijn studie. De prijs was een baan bij het tijdschrift Vogue.
Daarna heb ik van alles en nog wat gedaan. Van theaterrecensent tot redacteur van verschillende andere bladen. In 1987 kreeg ik mijn eerste column. Voor de New Statesman heb ik jaren colums geschreven tot het eind van het jaar 2000. Mijn laatste column verscheen in het laatste nummer van het millennium.
Ik had ook altijd al boeken willen schrijven maar het lukte me nooit om er eentje af te maken. Tot ik Nicci en haar kinderen ontmoette en ik eigenlijk nooit meer tijd had. Het resultaat zal jullie bekend zijn.
Nicci en ik zijn in oktober 1990 getrouwd, zij had toen al twee kinderen uit een vorig huwelijk. Samen hebben we nog twee dochters gekregen die in 1991 en 1993 zijn geboren.
Ik heb eigenlijk altijd in Londen gewoond. Maar in 1999 zijn we naar Suffolk verhuisd een dorpje net iets meer dan 100 kilometer ten noorden van London. Daar wonen we nu met de kinderen, katten en een hele dierenkolonie en de wind die om het huis waait.
Info over de auteur(s) geeft voor mij altijd een extra dimensie. En in dit geval ook respect voor het koppel! Dit is het toppunt van een koppel dat zowel privé als professioneel elkaar vertrouwt en respecteert.