Boekenblog

Puck

1 juni 2018.

Voor de veertiende ochtend op rij zitten we aan de ontbijttafel in de keuken van ons nieuwe huis. In tegenstelling tot op ons appartement, zitten we hier volledig in het groen. Hoewel we eigenlijk enkel die gigantische treurwilg zien, die ons zicht op de tuin belemmert.

MAAR! Het voordeel van die treurwilg is dat hij als het ware een appartement is voor de vogels. En laat deze heerlijke periode het moment van de jonge beestjes zijn.

Dus, deze morgen aanschouwden we hoe een moeder lijster haar jong voedde met heerlijke insecten. Beide vogels zaten op de reling van ons terras. En nadat het jong z’n ontbijtje binnen had, vloog moeder lijster weer weg. Zo liet ze dus het jong alleen achter op de reling. En daar zat het jong. (Laten we hem Puck noemen)

Puck sprong van links naar rechts op de reling. Was hij vergeten dat hij vleugels had? Nee, Puck wist wel dat hij vleugels had, maar was nog niet zeker van z’n vliegkunsten. En zo huppelde Puck continu over en weer op de reling. Daarbij besmeurde hij tot wel vier keer toe ons terras. Pure stress!

Doordat hij nog zo klein was, en nog zo donzig, leefden we echt mee met hem. We moedigden hem aan vanuit onze keuken. Want op bepaalde momenten zagen we echt dat hij al z’n moed bijeen raapte om uit te vliegen. Maar op het laatste moment krabbelde hij terug, waardoor hij soms bijna van de reling viel.

Even twijfelde ik of ik niet gewoon naar buiten moest gaan om hem te doen “schrikken”, zodat hij wel moest wegvliegen. Toch deed ik het niet. Ik bedacht me en gaf Puck de tijd die hij nodig heeft.

Plots, niet veel later, gebeurde het dan toch. Na een kwartier vond Puck de moed en het vertrouwen om een stukje verder te vliegen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *