Parijs, de stad van de liefde, in de jaren ’60: de mooie vrouwen, de sfeervolle restaurantjes en de wirwar van steegjes en straatjes. Dat is het Parijs van Slapende herinneringen. De verteller is nog jong en waant zich in zijn eigen wereld. Hij wordt gedreven door zijn lievelingsboeken, de verhitte discussies en vooral de vrouwen.
Achterflap
Parijs in de jaren zestig. Het waren opwindende tijden, jongeren klommen op de barricaden, vochten tegen de bestaande gezagsverhoudingen en eisten meer vrijheid. Maar niet iedereen deelt hetzelfde verleden. De hoofdpersoon in Slapende herinneringen herinnert zich vooral de vrouwen die hij destijds op zijn winterse zwerftochten door de stad ontmoette, mysterieuze vrouwen die hij probeerde te vergeten nadat ze uit zijn leven verdwenen maar die, soms pas na tientallen jaren, terugkeerden in zijn gedachten.
Het spookt in het huis van het geheugen, dat is wat Modiano in Slapende herinneringen laat zien: als we ouder worden, dringt wat we verdrongen zich weer op, en het is zinloos om ervan weg te lopen.
Boekrecensie Slapende Herinneringen
Zoals in zoveel boeken van Patrick Modiano (1945, Nobelprijs 2014) is ook hier weer sprake van een ik-figuur die mijmert over ontmoetingen met mensen in een vroegere periode.
In dit geval gaat het om een zestal vrouwen die de verteller in het verleden heeft ontmoet en die ook dit keer weer als schimmen rondwaren in een universum waarin veel onduidelijk en raadselachtig blijft. Het decor is hier ook weer het Parijs van vroeger met als vaste elementen: de bekende straten, de oude buurten, de nachtelijke cafés.
Als een slaapwandelaar die op zoek is naar vaste punten in zijn geheugen, zo wordt ook hier de ik-figuur voortgedreven door het nostalgische verlangen te achterhalen wie al die personen waren en wat ze voor hem betekend hebben in het verleden.
Het wonderlijke van Modiano is dat hij over een zelfde thema steeds weer romans weet te schrijven die fascineren en de lezer confronteren met het onvermijdelijke verdwijnen van het verleden.